czwartek, 31 grudnia 2015

Szubidubidu hopsa!


Juz w domku. Odzyskałam nieco sił,  czas na relację ze szpitala.

Samo usuwanie dziadostwa to PIEKŁO.
Wrosło się, nie chciało wyleźć, trzy razy przestało znieczulenie działać.
Płakałam im tam z bólu, anestezjolożka trzymała mnie za rękę przez cały zabieg (prawie godzinę). Już proponowała narkozę, ale chirurg dał magiczne hasło "kończymy".
Po wszystkim oczywiście nie mogłam liczyć na nic przeciwbólowego w ramach szpitala ;) Na szczęście zapas antybólków mam duży, a pyralgina daje radę ;)
Wieczorem wizyta. Wchodzi lekarz, pyta co tam i jak tam. Mówię mu, ze boli, ciagnie, kłuje i chuj jasny wi, co jeszcze. A on spokojnie 'no trochę musiałem poszarpać, bo sie wrosło'.
A mi to jak mlyn na wodę!
Trochę mu napyskowalam i stwierdziłam, ze nastepnym razem na salę operacyjną biorę siekierkę.
A jak wyszedl z sali to sie dowiedziałam, że to ordynator.
Tak. Napyskowalam ordynatorowi. Zdolnam ;p
Jakoś przetrwalam noc. Przychodzi wizyta. Oglądają mi ranę. Stwierdzają, ze wyglada ok i moge isc do domku.
No to wio!
Ledwo doczlapalam, ale juz leze u siebie :)
A duze cycki, nad ktorymi sa szwy to piekło.
Przy kazdym kroku robie tylko 'auc auc auc!'.
Ale bedzie dobrze :)
Szczęśliwego Nowego Roku!  :)

środa, 30 grudnia 2015

Wolność boli


Zostałam wyzwolona od portu.
Bolało jak jasny skurwysyn.
Dalej boli. Ale juz jak przybrudzony skurwysyn.
Mam nadzieję, że jutro mnie wypuszczą...
Dzisiaj urodziny Kawalera, a ja znowu spędzam je w szpitalu :(

wtorek, 29 grudnia 2015

Szczyt absurdu


Myślałam, że polska służba zdrowia już mnie niczym nie zaskoczy.
A jednak! Nigdy nie mów nigdy!

Pojechałyśmy wczoraj do Katowic, niby na chemię. Ale w sumie to raczej w celu "zróbcie coś z tym portem, bo szlag mnie już trafia".
W nocy spać nie mogłam, może zmrużyłam oko na godzinkę czy dwie. Więc w poczekalni ostro sobie spałam. Mama tylko szturchała mnie co chwilę, że chrapię ;)
Oczywiście moje wyniki krwi się opóźniały, norma. Pani doktor przyjęła mnie bez wyników.
I zgadza się ze mną, że port trzeba ciach ciach i won.
Dzwoni do chirurga, który dziadostwo zakładał. On rzecze, że skoro ropa itp. to rzeczywiście trzeba ciach ciach. Ale on teraz nie może, bo... W sali operacyjnej ma dziurę w dachu, bo mu oddział remontują! A termin zdania obiektu mają dopiero 5 stycznia.
To pani doktor smaruje mi skierowanie do MSWiA, kilka przecznic od Leszczyńskiego.
Jak już przyszły wyniki i okazały się całkiem znośne to wychodzimy ze szpitala. No i co zrobić? My tam autobusem, samochód w Żorach... No to wyjścia nie było, teleportujemy się do taksówki.
Jedziem.

Ten drugi szpital to synonim chaosu, wierzcie mi. Ludzi masa, wszyscy biegają w te i wewte. My z tymi tobołami szpitalnymi, ciężkie wszystko jak diabli. Pani z portierni, przemiła kobieta, zaprowadziła nas do chirurga.
Wielkie, przeszklone drzwi, zamknięte. I tylko malusi guziczek obok, żeby dzwonić.
To dzwonimy.
Wychodzi jakiś zmanierowany pielęgniarz wieku słusznego. Pokazuję mu skierowanie.
A on pędzi kręcąc biodrami do kolejnych drzwi, rzecze z manierą tonacyjną "Panie doktorze, a rzuci pan tu jeszcze okiem?".
Doktor rzucił okiem. "Pilnie trzeba usunąć! Toż to zagrożenie życia!"
Po czym ustala mi owy 'pilny' termin na 21 stycznia. Szybciej się rzekomo nie da.
Wychodzimy na korytarz. Dzwonię do Leszczyńskiego. Nikt nie odbiera. Raz, drugi, trzeci. W końcu ktoś odebrał. Ale mnie nie słyszał.
No i nie wytrzymałam i w płacz.
Nosz kurwa, ileż można bujać się z zakażonym portem? Od 3 listopada już błagam wszystkich o jakąkolwiek reakcję.
No nic. Mama załatwiła taksówkę.
Wracamy do Leszczyńskiego. 

Idę do gabinetu doktorki. Nie ma jej. Idę do sekretariatu. Odsyłają mnie do dyżurki lekarskiej na innym piętrze. Idę. Tam kilku lekarzy. Ustalają, że do Sosnowca jeszcze można. Doktorka każe mi wracać pod gabinet, ze zaraz przyjdzie. Siedzę pod gabinetem, wertuje internety w poszukiwaniu jakiegoś połączenia autobusowego do tego cholernego Sosnowca. Padam powoli na pysk.
Mama w końcu dzwoni po Tatuśka, coby do nas przyjechał, bo nie damy rady się bujać z tymi tobołami po innych miastach.
Dzwonię do Sosnowca, nauczona doświadczeniem. Ha! Termin na połowę stycznia, to już trochę lepiej.
Przychodzi lekarka, wchodzimy do gabinetu.
Mówię jej o Sosnowcu. To ta wyskakuje mi z, uwaga uwaga, DĄBROWĄ GÓRNICZĄ!
Mowię, że nawet nie mamy jak tam dojechać, bo autobusem jesteśmy, a ja w życiu w Dąbrowie nie byłam. To jest nowy pomysł. Zamykają mnie od dzisiaj na oddziale i czekam do piątego stycznia, aż chirurgię otworzą.
Ja znowu w płacz. Że ja nie chcę, Ostatnio leżałam trzy tygodnie ponad. Poprzednio dwa tygodnię. Ja chcę żyć. A lekarka swoje, że się o mnie boi, że to niebezpieczne i w ogóle już dawno powinnam być po usunięciu tego portu, ale ktośtam się upierał, żeby jeszcze dać mu szansę.
W tym momencie do gabinetu puka Mamuśka. Dzwoniła do Żor do szpitala, usuwają porty!
No to dostaję skierowanie do Poradni Chirurgicznej i drugie, na Oddział Chirurgiczny. Bo przez telefon kazali najpierw stawić się w poradni.

Poczekałyśmy na Tatka. Przyjechał, ładujemy się do samochodu. Ja na tylne siedzenie, od razu pozycja horyzontalna i hrrrrąąąą psiii ;)

Podjeżdżamy pod szpital w Żorach. Idziem do poradni.
Najpierw czekanie z pół godziny, aż w ogóle ktoś się pojawił. Jak się pojawił to pokazuję skierowanie, w tym czasie doczłapał do nas chirurg. Na skierowanie patrzył z odległości 3cm. Spokojnie sobie rzecze "No to chodź pani do gabinetu, wyjmę to."
My z Mamuśką spojrzenie na siebie i szok. Ręce trzęsą się mu jak na głodzie. Ledwo widzi. I chce mi grzebać w żyłach, przy zakażeniu portu, w średnio sterylnych warunkach?!
My że nie nie nie i uciekamy na Izbę Przyjęć. Rejestruję się. I czekam.
W końcu zjawia się lekarz. A nawet Lekarz, Chirurg.
Ten sam, u którego byłam w wigilie.
Popatrzył na port.
"O, widzę, że już lepiej jest!" i "Wyciachałbym to już dzisiaj, ale nie ma drugiego chirurga do asysty i tylko jeden anestezjolog się błąka po szpitalu. Wpadnie pani 30 grudnia, nie ma dużo zabiegów, bo kto się chce przed sylwestrem kroić? No, przyjdzie pani rano, na czczo, wyciachamy i popołudniu pójdzie sobie pani do domku. Tylko antybiotyk proszę dalej jeść i psikać tym, co dałem."
Da się? Da się!
KURTYNA!

sobota, 26 grudnia 2015

Pomaganie ma MOC!


Nie wspominalam Wam o wigilijnych przebojach...
No wiec zbieramy sie na kolację do rodzicow, Lucynka idzie pod prysznic. Stoję przed lustrem, a tu jak nie siknie ropą z portu!
Zrobila sie taka milimetrowa dziurka, Kawaler wpadł w panikę, jego Brat zbladł. Po telefonie do rodziców Mamuśka ma palpitacje serca, Tatusiek padł ciezko na fotel.
Jedziemy na pogotowie.
Ogląda mnie jeden lekarz, pachnący średnio przyjemnie. I daje skierowanie do szpitala na oddział chirurgiczny.
To idziem na izbę przyjęć. Po dlugiej chwili czekania na chirurga ten mi rzecze, że to dobrze, że ropa ucieka z organizmu. Dodał mi antybiotyków, przepisał jakieś tablety i psikacz na ranę i odesłał ze slowami "spokojnych świąt!".
Od tej pory ropa ciecze ze mnie niemal bez przerwy. I robi sie powoli druga dziura.
Na szczęście już w poniedziałek ląduje na onkologii.
Może teraz uznają, że jednak jest sens tego dziada usunąć?
Ale ja nie o tym chciałam.
Pisałam już, że przygarnęliśmy na Święta Brata Kawalera. Rozstał się z kobietą i wylądował w takich warunkach, że o ja pierdziu. Bez kasy, bez ubrań (poza tymi, co na grzbiecie miał), bez żarcia. No dosłownie wyrzuciła go z domu bez niczego.
No to sciagnelismy go do nas, nakarmilismy, zrobiliśmy mu zakupy, wyciagneliśmy z szafy ubrania Kawalera, w które ten już nie wchodzi. Spakowaliśmy jedzonko do słoików.
Pokazaliśmy, że da się z kazdej sytuacji jakoś wybrnąć.
Chlopaki są już w drodze powrotnej do lokum Brata (bo ciezko to mieszkaniem nazwac).
A ja siedzę dumna i szczesliwa.
W końcu mogliśmy jakoś pomóc. W końcu cos daliśmy, a nie dostaliśmy.
Może i nie mamy zbyt wiele, ale jaką radość daje dzielenie się tym, co się ma!
Serce moje ukojone. I spokojne.
I szczesliwie mi tak.
A usłyszeć od Mamy, że dobrze mnie wychowała i jest z nas dumna - bezcenne!  :)

piątek, 25 grudnia 2015

Hold on!


No to siedzę sobie sama w domu. Panowie wybyli na spacer, na cmentarz, celem zapalenia zniczy. Nie będę im się pchać w wędrówki rodzinne, o!

Siedzę. Dręczę sąsiadów Kornem.
Bo ja taka niedobra, niepokorna jestem. 
Muzyka ma wiele rodzajów.
Są piosenki. 
Są utwory.
I są hymny.
Przedstawiam Wam mój osobisty hymn:



Hold on, be strong!


Oooo... Sąsiadka przyszła na skargę.
Upierdliwe babsko. Nawet nie zdążyłam skończyć swojego hymnu słuchać...
Jak wrócą moi Panowie to dopiero jej pokażemy, co nasze głośniki potrafią <333

czwartek, 24 grudnia 2015

Wszego ciepłego!


Miał byc długi post. Ale nie ma takiej konieczności, gdyż człowiekowi do życia i szczęścia niewiele jest potrzebne.
Życzę Wam, moi Drodzy, dużo magii na Święta, rodzinnego, pelnego ciepła, wspomnień i bezpieczeństwa domu, wypełnionego ludźmi, którzy szczerze Was kochają. Życzę Wam radości, optymizmu, siły i uporu, a także wiary w siebie i swoje marzenia.
No i, jak zawsze, życzę Wam zdrowia. Bo, jak to mawiam, jeśli macie zdrowie i miłość to wszystko inne w życiu da się zmienić :)
Dziękuję też, w imieniu swoim, Kawalera i Rodzicowatych, za okazane nam wsparcie, wszystkie dobre slowa, za siłę, którą nam dajecie. No i za kasę też dziękujemy. Chociaż tak głupio trochę raczyć Was zwykłym 'dziękuję', gdy daliście nam spokojne Święta. A to bardzo, bardzo dużo :)
Dzięki też za maile, listy, wiadomości i smsy. W życiu bym się nie spodziewała, że zwykłym grafomaństwem stosowanym wywrę tak ogromny wpływ na tak wielką i cudowną rzeszę Czytaczy :)
A najlepsze w tym wszystkim jest to, że Was nie znam! Ale Wy znacie mnie. Taki jakiś dziwny dysonans :D
Pamiętajcie, że Was kocham, wspieram we wszystkich pomysłach i... Chcę dalej dawać Wam siłę do walki z rzeczywistością!  :)
A teraz idę się rodzinnie świętoszyć. Przygarnęliśmy na Święta brata Kawalera, coby sam nie siedział. I idziemy razem do Rodzicowatych na Wigilię :) Trzeba się odpiepszyć, coby pasować do pierścionka zaręczynowego ;)))

środa, 23 grudnia 2015

Zaćmienie umysłu


Wystawiając warzywa (duzio warzywów) na sałatkę do gotowania nie pomyślałam o jednym: ktoś musi to obrać i pokroić.
I tym kimś jestem ja.
Faaaail!

piątek, 18 grudnia 2015

Mycie okien dla osób szanujacych swój czas ;)


Ja bardzo szanuję swój czas. I siły. A okna czasem umyć trzeba. Metoda?
Spryskujesz okna i ramy odtluszczaczem. Wycierasz szmatką. W butelce z atomizerem rozrabiasz wodę z octem. Bardzo obficie spryskujesz szyby.  Sciagaczką pozbywasz się nadmiaru wody. Papierowym ręcznikiem polerujesz.
Tadadaaa!
Piętnaście minut później pijesz kawkę przy ulubionym serialu ;)
Miłych porządków!

czwartek, 17 grudnia 2015

Co ja robię tu, uuuuu..!


Zakupy.
Nigdy nie dowiem się chyba, na co ludziom na Święta piętnaście kilo cukru i dwajścia siedem słoików majonezu.
W naszym koszyku ledwie dno przykryte.
Ale kolejka obowiązuje świąteczna. Ha!

Muszę się nauczyć korzystać z kas pierwszeństwa.
Gupio trochę.
Bo nie jeżdżę na wózku, w ciąży nie jestem, nawet włosy posiadam.
Nie widać po mnie nic a nic, a jadę na resztce sił witalnych.
I kręgosłup robi buntu-bunt.

A w kuchni się popierniczyło.
W sensie - pachnie piernikiem <3


wtorek, 15 grudnia 2015

Boję się otworzyć lodówkę.


Grudzień rządzi się własnymi prawami.
Rodzice mieli wypadek samochodowy. Nic nikomu się nie stało, na szczęście. Ale grudzień znowu pokazał, na co go stać.
Mam pomysł na przetrwanie tego przekletego miesiąca.
Owine się folią bombelkową i nie będę wychodzić z łóżka, o!

Keep calm and nie drap!


Chemobrain to podstępna sucz.
Próba wypisywania papierków i dokumentów to wyższa szkoła jazdy. Potrzebuję trzy razy więcej kopii niż gotowych, poprawnie wypełnionych wniosków.
A to się zagapię i napiszę zły adres na kopercie.
A to wsadzę nie to zamówienie do nie tej koperty.
A prezent dla przyjaciółki pomylę ze wzorami na bransoletki.
Nie ogarniam.
Do tego okulary na nosie ewidentnie mnie wkurzają.

Jak tu żyć?

A port znowu się pierdoli.
Powinni mi przepisać leki uspakajające. A na noc zakładać kaftan bezpieczeństwa.
Bo, przysięgam, pewnej nocy nie wytrzymam z bólu i swędzenia, i wezmę skurwiela wydrapię.
Jak nie chcą mi go usunąć operacyjnie to sama sobie poradzę. Łyżką lub pazurami, o!

piątek, 11 grudnia 2015

Sprawiedliwości!


Osobki chore na raka powinny być objęte amnestią grypową.
Cherlu cherl.
A te wczorajsze cyrki pod Pałacem Prezydenckim mnie przerazaja.
'Wiedziałam, że tak bedzie'.
Jednak miałam czelność łudzić się, że będzie inaczej.
Kaczyński, bohater narodowy. Należy go czcić gdyż... Zginął.
Jak miliardy osób przed nim i po nim.

wtorek, 8 grudnia 2015

Syndrom pierwszej nocy

Na początek informacja ważna: sypie mi się Messanger. Wiadomości do mnie dochodzą, ale albo z opóźnieniem, albo bez powiadomienia, że coś przyszło. A że mam tam dość spory ruch to proszę o cierpliwość - na wszystkie wiadomości w końcu odpiszę :)


No i jestem w domu.
Nie zmieniło się tu nic. No... Może tylko pod moją nieobecność zaginęło kilka pudełek z koralikami (tzw. Sprzątanie wg Kawalera - ciekawe, w której szafie to wszystko poupychal ;)).
No i można chodzić na boso, bo owe szklane ustrojstwa nie wbijają się w pięty przy każdym kroku (ale już niedługo się taki stan utrzyma! :D)
Gacuś przytył. Zrobił się kolosalny. Wielki!
Zaś Ciema... No cóż. Przez owe trzy tygodnie z hakiem nabrała ciała. I zmieniła sierść na dorosłą.
Już nie jest gibka i wiotka, a przy tym elastycznie misiowata.
Jest twarda, mocna, silna.
Ale teskniła za mną strasznie. O ile tym razem Gacek rzucił fochem i do mnie nie podchodzi, to Ciemka nie opuszcza mnie na krok :)
Pożegnanie ze wspollokatorkami z sali wyszło dość łzawo.
Jeszcze nigdy nie trafiła mi się tak zgrana ekipa na sali!
Powitanie z tatą, którego nie widziałam kilkanaście dni, też wyszło sentymentalnie.
Zrobił rabanu na pół szpitala, bo nie umiał mnie znaleźć. Chodził, nawoływał, biegał od sali do sali. A ja nie wpadłam na to, że zamiast jechać windą ogolnodostepną... Skorzysta z takiej dla personelu :D I się troszkę pogubiliśmy ;)
Na nasz widok pani psycholog zaszklily się oczka. Stwierdziła, że jesteśmy uroczy :)
A teraz mam syndrom nocy pierwszej.
Zawsze wygląda tak samo - czy to pierwsza noc w szpitalu, czy po powrocie z niego do domu.
Nie umiem zasnąć. Za dużo emocji.
Wszystko boli. Wszystko nie daje spokoju.
Ale, jednak, wolę mieć się w kogo wtulić w tym ciężkim czasie.
Kawaler chrapie słodko.
Bogowie, jak ja Go kocham.

poniedziałek, 7 grudnia 2015

Jutro


Wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę wychodzę!
Jutro!
A przynajmniej takie plotki chadzają po oddziale. Idę je ponakręcać!

niedziela, 6 grudnia 2015

My wieziemy świerk zielony...


Pani Kasia (współlokatorka) wparowuje na salę z naręczem gałązków.
- No staje przy ogrodzeniu, a tam taaaka piękna choinka! Wychylam się, męczę się żeby zerwać gałązkę, a tu kuźwa policja podjeżdża! No i mi mówią, że nie wolno zrywać. A ja im mówię, że żałują ludziom na oddziale onkologicznym głupiej zielonej gałązki! No i zrobiło mu się tak głupio, że sam mi jeszcze jedną zerwał, hehe.
Kilka godzin później pani Kasia wraca z garstką bombek. 'Pożyczyła' z oddzialowej choinki.
Coś czuję, że jutro na dzień dobry zobaczę, jak pani Kasia ciągnie całe drzewko na oddział. I pewnie będzie jej przy tym pomagał policjant ;)
Zdolna kobieta.
Z pomarańczy zrobiła świecznik. A z butelki i folii aluminiowej dzbanek.
Ja z kamyków i opakowań po czekoladach wygenerowałam kilka mini bombek...
No i w ten sposób mamy w pokoju stroik :)))
A kolędy w radiu brzmią strasznie pesymistycznie, gdy się lezakuje w szpitalu.

sobota, 5 grudnia 2015

Pamięć ludzka krótka jest...


Przyznaję się bez bicia.
Zapomniałam, jak nakurwiają żyły przy chemii.
I na ten ból leki nie istnieją.
Idę to przespać. Już jutro chwila przerwy od wysysania.
Może odżyję.
Chociaż na chwilę.

piątek, 4 grudnia 2015

No i znowuż, grudniowa mało zabawna zabawa...


Zmuszonam.
Przymuszonam.
Szukam wyjścia z sytuacji, a póki co...
Za namową Anuka i z jej ogromnym wsparciem (kocham Cie, Mała!) powstała ta oto zrzutka:
https://zrzutka.pl/5rwv7t

Wolałabym na te pieniądze uczciwie zapracować, ale leżąc w szpitalu nie mam najmniejszej możliwości, aby to uczynić :(

Pomóżcie, podawajcie dalej...
Nie po to wszyscy razem walczymy z moim przebrzydłym rakiem, żeby pokonała nas szara rzeczywistość!

Ogromnie dziękuję za każde miłe słowa, za wsparcie psychiczne i finansowe.
Ogromnie wiele to dla mnie znaczy!

Grudniowe przekleństwo.


Zeszłoroczny grudzień był przejebany.
Ten ma apiracje, aby go przebić.
Ja już trzy tygodnie w szpitalu. I nie wiadomo, kiedy wyjdę.
Port do usunięcia.
TK rzecze, że niby jakaś gigantyczna torbiel siadła mi na jajnik.
Poza tym, porównując wyniki do lutego, mamy stabilizację.
A już przecie wiecie, że mnie to wcale nie satysfakcjonuje...
I martwią mnie powiększone węzły chłonne przy nerkach i sercu.
Mama jest po dwóch komisjach lekarskich, stara się o rentę. ZUS nie odpowiada. Czyli kasy jakiejkolwiek zero.
Tata znowu zapalenie nerek.
A do tego jego zakład pracy ogłosił upadłość.
Całe szczęście w nieszczęściu, że jest na L4 i mamy trochę czasu na reakcję.
Jak nic nie wykombinujemy to nie wiem, z czego się utrzymają.
Nie umiem się zebrać do kupy.
Płakać mi się chce... A juz nawet do tego nie mam siły :(

środa, 2 grudnia 2015

Wojna o klop

Dziwnie skonstruowane są tu sale. Leżymy u nas w czwórkę, na sali obok też czwórka. I mamy wspólną łazienkę.


Codziennie odchodzi jakaś batalia śmieszna.
Albo sąsiedzi mają pretensje, że zamykamy drzwi do łazienki na kluczyk.
Albo, gdy nie zamkniemy, włażą bez pukania.
Albo pukają co pół minuty (jeśli ktoś sądzi, że się pod presją szybciej wysram to się gruuubo myli!).
Ale dzisiaj to już apogeum!
Wchodzi na salę pielęgniarka. Konspiracyjnie zamyka drzwi na salę.
Aż zaciekawiona wyjęłam swój świat z uszu (w sensie - słuchawki).
A ona do nas, żebyśmy nie paliły w kiblu, bo babce na sali obok to przeszkadza i zaczyna się dusić.
I patrzy na nas, lustruje.
Ja zakopana w pościeli z książką ('Kosciany Galeon' Piekary! Kawaler mi sprezentował, zupełnie niespodziankowo!) i muzyką (Marylin Manson i jego nowy 'Pale Imperator', yummy!).
Pani Halinka jedną nogą wstała, ale drugą jeszcze śpi. Trochę zaplątała się w wężyk od tlenu.
Pani Kasia na środku pokoju w kurtce i dwoma torbami zakupów w rękach.
Pani Krystyna zamarła ze sledziem zatkniętym na widelcu jakieś 2cm od ust.
Pielęgniarka zmieszana i zaintrygowana. Bo 'Ej, ale u Was nie śmierdzi! To one palą!'.
Oto metoda na zgonienie winy na niewinnych - zajaraj w kiblu i zgłoś heartzklekoty spowodowane smrodem tytoniu dobiegajacym z sali obok ;)))
A co do książeczki.
W niedzielę przyjechał Kawaler. Przywiózł mi trochu ubrań, strawę i osiemdziesiąt kiligramów mojego ukochanego ciałka do tulania.
Posiedział chwilkę, pojechał.
Panie na sali zachwycone, jak my się kochamy, jakie ciepło od nas bije i jak do siebie pasujemy. I nawijka, jaki to on przystojny, zaradny, pracowity i opiekuńczy. Wtem wstaje w drzwiach. A ledwo godzinę wcześniej pojechał!
I daje mi torbę z książką :D
Tak się cieszylam, że aż ręce mi drżały :D
Tak, wrócił się do domu, do Żor. Pojechał na zakupy, dorwał książkę i... Przyjechał znowu do Katowic :)))
Mój mistrz niespodzianek :)))

wtorek, 1 grudnia 2015

Chcesz pomóc? Kliknij!

Raczysko strasznie finansożerne jest.
A i zwykłe, ludzkie kłopoty potrafią nas dopaść.
Jakby z alienem było mało zabawy...
Co zrobić?


PRZEKAŻ 1% PODATKU

KRS: 0000298237
z dopiskiem: dla Lucyny Polaków
:

WPŁATA NA KONTO W FUNDACJI


32 1940 1076 3045 2145 0003 0000
Fundacja "Gwiazda Nadziei"
ul. H. Dąbrowskiego 22; 40-032 Katowice

z dopiskiem: dla Lucyny Polaków



Nie oszukujmy się - lekarstwa i suplementy diety, dojazdy do szpitala, przebywanie w tym szpitalu, zdrowe odżywianie, codzienne udogodnienia dla osoby niepełnosprawnej (a jestem nią, kwa jego mać, niestety) to koszt dużo większy, niż tryb życia zdrowego człowieka.

Dodatkowo wpadają przeszkody.
A to ZUS przebrzydły nie chce mamie renty przyznać.
A to zakład pracy taty ogłasza upadłość.
A to odzywa się komornik, aby odebrać należność kogoś z rodziny sprzed wielu, wielu lat.
A to Lucynka przytyje i nie ma co na swój ogromny zad założyć.
A to samochód przy próbie odpalenia mówi "Basta!".
A halucynogenna leży w szpitalu, odbiera telefony, i wpada w głęboką konsternację.

Ale dzięki Wam czasami jest zwyczajnie... spokojnie :)))

DZIĘKUJĘ!

Szok


'To pani chce się leczyć czy nie?!'
Hasło naczelnej lekarki, pani T. (uciekajcie, gdy tylko usłyszycie jej nazwisko!).
Moje dwajścia dziewięć wessanych chemii, czyli siedemdziesiąt kroplówek, przeca wyraźnie świadczy o tym, że nie!
O co poszło?
Mój port jest do usunięcia. A wypadałoby założyć nowy.
Ja mówię, że to nie ma sensu. Że mój organizm i tak go wypcha, a w ogóle to po drugiej stronie mam tatuaż i nie mam ochoty się oszpecać na całe życie dla trzech chemii.
No to pani T. się zirytowała. Wywołując powszechne oburzenie wśród jedenastu osób zgromadzonych w sali podczas wizyty.
Przecież są wklucia centralne, a od biedy można wenflonem spróbować.
Nikt nie ma prawa wymuszać na mnie jakiejkolwiek decyzji!
Nie? A jednak!

Ale ja wiem o co chodzi.
Każdy wie o co chodzi.
Bo jak nie wiadomo o co, to wiadomo o co.

Na szczęście po chwili na salę wróciła doktor C. Załagodziła sytuację.
Porozmawiała na spokojnie.
Ustaliłyśmy schemat działania.
Dało się? Dało.

Bogowie, jak ja tęsknię za dr. Kowalczykiem!
Ledwo minął tydzień odkąd przeniósł się na Ceglaną, a już na Raciborskiej rządzi chaos i żądza pieniądza.
Straszne.

poniedziałek, 30 listopada 2015

Tęczowy, kurwa, Most


Na początku miesiąca Rafał.
W piątek pani Marysia.
Dzisiaj się dowiedziałam, że Beatka, moja suczka, również.
Wszyscy uciekają mi z tego świata.
Urządzamy salową stypę.
Są ciastka, sernik, paluszki, Oshee, energetyk i nawet frytki.
Siedzimy i wspominamy.
Bo wszystkie z sali Beatkę znałyśmy... Ale tylko mnie nazywała swoją suczką.
Boli.

Out of mana.


Nie mam już, kurwa, siły do tego szpitala.
Brakło mi słów.

piątek, 27 listopada 2015

Nie tak miało być.


Miał być wesoły post.
O tym, że doszły kosmetyki od Kingi (PinkRook - szukać na yt) i teraz cała nasza sala lata po szpitalu z krwiscie czerwonymi ustami.

Ale wyszło inaczej.
Siedzimy wszystkie pod salą Pani Marysi. Leżałam z nią na sali jakoś w sierpniu, mimo dużej różnicy wieku zaprzyjaznilysmy się.
Ja byłam wnusią, ona babcią.
A pani Marysia nas zostawia... Jedną nogą już jest po drugiej stronie.
I nie wiem: dobrze to czy źle?
Może w końcu przestanie cierpieć.
Ale i tak smutno.
I źle.
I nawet moja niewierząca współlokatorka się złamała i idealnie trafiła w temat:
'Panie Boże, jeśli istniejesz, za co kazesz ludziom tak cierpieć? Źle to wymyśliłeś, bardzo źle...'
Oj. Źle.

środa, 25 listopada 2015

Fantasmagoria!


Pisałam Wam, jak zajefajne mam towarzyszki na sali.
Dzisiaj pękła bańka mydlana.
Wszystkie są na psychotropach. Poza mną.
Dobrze to o mnie świadczy. Czy może źle?
Czy na prawdę tak ciężko jest przeżyć raka bez psychicznych dopalaczy?

Wsysam książki stadnie. Bo port boli i nie daje nawet pomachac za dużo łapami.
Szukam nowej ofiary do wyssania z niej literek, muahaha! ]:->
(Coraz bliżej nowy tom przygód Mordimera Madderdina! Nie mogę się doczekać!)

wtorek, 24 listopada 2015

Dyskonkologia


Północ.
A my tu pasjanse, czekolada i hektolitry Oshee (substytut alkoholu).
Śmiejemy się, chichramy.
Przychodzi pielęgniarka.
'Co się tu dzieje?! Spać, dziewczyny!'
Druga pigułka ze zmiany, po pół godziny, szuka koleżanki po salach...
Zastała ją ze mną w łóżku. Ogladalysmy dresy na allegro.
Kuźwa. Przeraża mnie to, że czuję się tu jak w sanatorium.
Tylko port dalej napierdala o.O

sobota, 21 listopada 2015

Poskromienie wampirzycy

W szpitalu najgorsze są dwie rzeczy:
A) Próba obudzenia mnie. Pierwsza jest o 5:00 - przychodzi lekarka i próbuje rozmawiać. Druga o 6:00 - salowe sprzątają. Trzecia o 7:00 - pielęgniarki pobierają krew. Czwarta o 8:00 - śniadanie. Jeżeli nawet wytrwam do czwartego podejścia to o 9:00 definitywne wstawanie - poranna wizyta.
B) O 22:00 już wszystkie panie z sali gonią mnie do gaszenia światła. A po ciemku nie umiem (jeszcze) wyplatać. Więc biorę się za czytanie.

Rano wszyscy się ze mnie śmieją. Że tak długo śpię. I do tego chrapię.
Jakoś nikt do tej pory, NIKT, nie zauważył, że nie śpię w dzień.
Pewnie nie odnotowali tego w pamięci, bo... Przespali ten fakt.

Tak. Mam przejebane.

A port chyba se jaja robi. Ze mnie i z lekarzy.
A tak se postanowił spuchnać, bo nikt go do tej pory nie zauważał.
Chyba czuję się pominięty. I strzela fochem.

A w ogóle to pokochałam dzierganie na krośnie.


To jest awwwww!!!

Idę poczytać, bo wszyscy już śpią. A ja jeszcze kawę piję...  ;)

piątek, 20 listopada 2015

Końca nie widać...!

No. W końcu, po ponad roku siedzenia w szpitalach, odkryłam, jak się obsługuje łóżka!
I sobie siedzę jak na leżaku, nóżkami fikam w powietrzu. I dziergam. O tak.


Nawet nie wiem, jak i kiedy zmyknęło mi pięć dni.
Siedzę, bawię się koralikami, czytam, gawędzę z otoczeniem...
Kobietki na sali mam fajne. Symbioza na maksa.
W takich warunkach da się wytrzymać ;)

Wparowuję do zabiegówki.
Ja: Wpadłam na smarowanko budaprenem.
Pigułka: Kleju nie mamy...
Ja: ...? 
Pigulka: Swojego nie oddam!
Yhym. Chodziło mi o budapirazol ;)

czwartek, 19 listopada 2015

Rzeźnia!

Pielęgniarka robiła mi dodatkową dziurę, w sensie, że wentyl zakładała.
Wbija się w dłoń - ni chu chu, żyła uciekła.
Podejście numer dwa, w zagieciu łokcia.
Sukces.
Pigułka okleja mnie, wyciera, wtem korek z wentyla zrobił hopsa i odpadł.
Reakcja pielęgniarki?
'O KURWA!' ;D
Pół gabinetu zalane. Hihi.
Ktoś mi tu marudził, że mam niedrożne żyły? ;)

Tomografia zrobiona.
Leżakuję dalej i czekam na jakiś ciekawy werdykt.
A w międzyczasie trzaskam bransoletki ;)
Dużo koralików!!!


I czytam. Do trzeciej nad ranem O.o

wtorek, 17 listopada 2015

Coraz bliżej koraliki..!


Hopsa!
Chyba uda się ocalić port, ha!
Oglądał mnie chirurg (uwielbiam gościa :D) i się wziął i wkurwił. Gdyż moje zapalonko wzięło się z nieumiejętnego wkuwania się. I stąd, że miałam jedna igłę po siedem dni... Powinny być po pięć. Teraz będę pilnować, o!
Nakazał masowanie maścią.
No i potas mi spadł.
Pomidorówka needed!
A w ogóle jutro przyjeżdżają do mnie rodzice. Z 64 paczkami koralików.
Ekstaza! Jaram się jak dzidzi!
A w ogóle w końcu się wyspałam ;)
Szpital ma swoje plusy.
Hopsa!
A w ogóle 'Szklany Tron' w czytaniu. Polecam :D

poniedziałek, 16 listopada 2015

Procenciki do mnie dotarły!


Chciałam Wam bardzo podziękować za oddanie mi swojego 1% podatku :)
Dostałam właśnie informację z Fundacji, że jest z czego zwracać za faktury i dojazdy, darowizny zaksięgowano :)))
Kocham Was!

Baran


Całe życie narzekałam na swoje zbyt proste włosy...
A teraz mam kręcone.
Woda + loczki = BARAN!
Nie umiem ich jeszcze obsługiwać ;)
Szpitalizuję się.
Nuda.
Może coś poczytam?

sobota, 14 listopada 2015

Trzynastego...


Trzynastego odesłano mnie z torbami ze szpitala. Bo nie mieli wolnych miejsc.
W poniedziałek kolejne podejście.
No to weekend według planu minimum.
Przeżyć.
Nacieszyć się domem.
I praktykować powszechny mamtowdupizm.
Uwielbiam! <3

wtorek, 10 listopada 2015

Bo Raciborska to jest zło, co dobro czyni!


No. Wróciłam. Z onkologii.
Chemii dalej brak, bo się porcik buntu buntu.
W piątek powrót, tym razem już na leżakowanie.
Dostałam antybiotykiem.
Jak zadziała na mojego loco porto to dalej lecimy z chemią.
Ja nie zadziała to port idzie out i won, a ja będę się opalać na radioterapii.
Kuźwa, nigdy nie lubiłam solarium... ;)
No i jakiś posiew z porto loco mają robić. A jak się pojawi, nie dajcie Bogowie!, gorączka to w trymiga na pogotowie.
Nie ma problemu, do szpitala mam bliżej niż do sklepu ;)
Ale wolałabym ominąć ten dział zabawy.
Porto loco napiernicza jak wściekły (a Gacek właśnie szczeka i prycha na gołębia, co usiadł sobie na parapecie), ssem pyralginkę.
A w ogóle to tomografia ostatnia twierdzi, iż w wątrobie nekroza sieje zniszczenie wśród alienów, muahaha!
Dorobiłam się nawet 'licznych zwapnień' (szkielety obcych? ;p).
Nie chcę się cieszyć i zapeszać radością, ale...
Yhym.
Dobry humor welcome back! :)
To idę sobie entuzjastycznie powyszywać, hopsa!

poniedziałek, 9 listopada 2015

Coraz bliżej Święta, coraz bliżej Święta... Hopsa!

Tylko proszę się tu ze mnie nie śmiać!
Już sama z siebie się śmieję.
W zeszłym roku z Martą (haftowany-blog.blogspot.com) się zapierałyśmy nogami i rękami przed wzorami świątecznymi. W tym roku nam obu odbiło :P
Zaczęłam pierwszy z czterech planowanych haftów.
Zrobiłam już osiem bombków.
I chcę więcej!
Wczoraj śpiewałam już nawet kolędy. I nawet 'Listy do M' już w tym roku zaliczyłam.
Oczekiwanie jest tak cudowne, aaach!


A jutro znowu onkologia.
Chemia pod znakiem zapytania. Chyba znowu mam zapalenie portu :( Boli i puchnie :((((
Będziemy znowuż siedzieć kilka godzin na najnieulubieńszych fotelach na świecie.
Nie, takie oczekiwanie nie jest fajne..!

piątek, 6 listopada 2015

Defekt mózgu


Wkurwiam się na raka, że zabiera mi znajomych.
Na kogo mam się wkurwić, gdy znajomy z rakiem sam sobie odbiera życie?
Tzw. eutanazja po polsku, sznur i krzesło.
Szanuję jego decyzję.
I, może to podłe z mojej strony, ale jakoś nawet nie jest mi specjalnie smutno.
Jak może być mi smutno, gdy przyjaciel zrobił to, czego chciał?
Jestem nienormalna.

Haftowanie choinek mi wybitnie nie wychodzi.
A chciałam porobić takie zajefajniste prezenty. Jest jeszcze czas, może uda mi się bardziej ogarnąć wenowo.
Siedzę całe dnie i nic nie robię. Może chociaż bym powyszywała łaskawie?
A pfr.

A w ogóle robią mi się zaległości społecznościowe.
Czytam wszystko, co do mnie piszecie.
Tylko jakoś mało rozmowna się zrobiłam.
Wybaczcie.
Kiedyś wrócę.

czwartek, 5 listopada 2015

Amerykancko


Ledwo minęło Wszystkich Świętych, a ja już o Bożym Narodzeniu.
Gadam, myślę, planuję.
Lada dzień rusza produkcja bombków.
A teraz...
Choinki!
Wyszywać będę, w sensie.

Jeść.
Ciągle chce mi się jeść..!

wtorek, 3 listopada 2015

Okołologicznie

6:00 - pobuuudka!
6:30 - Krzyś podwozi mnie na przystanek, gdzie czeka już na mnie Mamuskowata.
6:45 - łaskawie przyjeżdża autobus
7:30 - wysiadamy i ruszamy do szpitala
7:45 - Mamuskowata zajmuje kolejkę do sekretariatu, ja do punktu pobrań
8:40 - zostałam zarejestrowana, czekam na pobranie krwi
10:00 - pobrali mi krew! W końcu mogę jeść! :-D
12:20 - no i po wizycie u lekarza, czekamy na wyniki krwi, bo gdzieś przepadły...
14:00 - przyszły wyniki krwi, alat szaleje, chemii nie będzie.
16:15 - docieram do domku...


Tak oto bezowocnie i bezproduktywnie spędziłam wczorajszy dzień.
Dzisiaj wpierdaling mode on. Aż postanowiłam wygenerować galaretę z kurczakiem.
Mniam. I niskokaloryczne. I dużo białka.
I dużo jej.
Dużo jedzonka!
Om nom nom..!

poniedziałek, 2 listopada 2015

Kici kici!


Siedzę przed tv.
Piję rozkosznie pyszną cappuccino. I gadam z Gackiem.
Czekamy na Kawalera.
Kot tuli się do moich nóg. Obkleja mi twarz sierścią.
W kuchni bulgocze w garczkach zapowiedź obiadu.
A tu już jutro znowu na onkologię.
Gacek przekrzywia łepek, jakby mówił 'No kurwa nie żartuj!'.
Serio serio.

niedziela, 1 listopada 2015

Mrrr.

Dom.
Mężuś śpi. Ja chodzę po domu jak cień.
Koty witają się ze mną cichym 'mrrr', gdy tylko przechodzę gdzieś obok nich.
Nie umiem zasnąć.
Zbyt jestem szczęśliwa.


sobota, 31 października 2015

Mgliście


Z mgłą mam podobne ekscesy, co z nocą.
Lubię, skubaną.
Ale tylko w ciemności, w świetle gwiazd, gdy pieszczotliwie otula moje nogi swoim miękkim welonem.
I tylko, gdy nie mam na nosie okularów.
Mgła przypomina, jak niefajnie jest widzieć wszystko za mgłą.
Rozumiecie, mam nadzieję, o co mi chodzi?
Yhym, latam w okularach!
I nie lubię nie widzieć, gdy widzieć powinnam.
A już jutro odlecę do domu.
Btw. Strasznie nie lubię, gdy ludzie wydają z siebie za dużo dźwięków.
Współlokatorka moja jest stanowczo zbyt wielodzwiękotwórcza.
Przy jedzeniu sapie, mlaska i robi 'mmmhm', potrafi se też pierdnąć z przytupem (także w trakcie jedzenia). Za każdym razem, gdy jej się odbija, mam wrażenie, że się dusi. A teraz właśnie stęka siedząc na kiblu.
Do tego naduzywa wyrazów 'o Jezu' i 'o Boze'.
Niby taka święta, a nie pamięta o drugim przykazaniu...
Ale o świętości jeszcze kiedyś napiszę. Jak się do tego zbiorę.
I, wierzcie mi, w tym pokoju to ona jest marudna, nie ja ;)))
Idę spać.
Domek domek domek jutro domeeek!

piątek, 30 października 2015

Nocą, gdy nie śpię, wychodzę choć nie chcę...


Zastanawiam się.
Męczy mnie, jak to jest zrobione.
Jak to jest tak, że budzę się, gdy nastaje mrok. Że chcę wyjść z domu, gdy wszyscy już powoli zalegają w łóżkach.
O jak ja kocham ciemność!
Noce. Te ciepłe i te chłodne.
Te duszne i te ze śniegiem pod butami.
Te jasne z pełnią i, jeszcze bardziej, te ciemne z nowiem w tle.
Jestem taka sama jak inni.
Tylko nigdy nie bałam się ciemności.
Bo słońce jest nieco przereklamowane.
I siedzę na ławce, chłonę wspomnienie wczorajszej wizji, gadam z aniołem i...
...i...
...i chyba jestem spokojna.
Jakoś tak.
Odeśpię to wszystko w dzień.
Znowu pogonię z sali pięciu odwiedzających moją współlokatorkę.
Bo to, rwa, szpital jest.
Tu się śpi za dnia.
A w nocy harcuje ;-)

czwartek, 29 października 2015

Niech wszystko spłonie!


Miałam wizję.
Moje oczy oglądały, jak cudownie ten szpital płonie, jak wybucha każdy pokój z osobna.
Karmiłam swoje zachłanne oczęta tym widokiem.
I rozkwitł mój złowieszczy śmiech.
A płomienie, jak wielkie czerwone kwiaty, rozkładały swe płatki w oknach, dokonując aktu zniszczenia.
Czułam powiew gorąca na twarzy.
Czułam zapach zgliszczy.
Wszystko rozmyło się w trzy sekundy.
Kiedyś zapomnę, jak wygląda onkologia od środka.
Ale nigdy nie zapomnę o tym, że chciałam zapomnieć.

środa, 28 października 2015

Chemiczna biblioteka


Czytam. Jak opętana.
Dużo.
Bo co innego tu robić?
Urządzamy popołudniowe kawki na korytarzu. Wesoło jest.
Śmiejemy się, bawimy, zapominamy.
Rozmowy przerywa zwykle 'E! Kroplówka ci się skończyła!'.
Trzeci worek chemii.
Udało się, wyjdę w niedzielę, jupiii!