Kto, kogo i dlaczego?

Codziennie słyszę "będzie dobrze", "musisz walczyć", każdego dnia gdzieśtam przewijają się słowa pseudowsparcia (moje ukochane "teraz można się tylko modlić") i ukradkiem uronione łzy.
No jestem chora, nie da się ukryć. Czasami samą mnie to przygniata, ale... ale co mogę zrobić poza grzecznym leżeniem, gdy w żyły wpływa mi życiodajna połówka tablicy Mendelejewa?

W momencie, gdy wszyscy wokół się smucą, żałują, powtarzają "dlaczego ona?" morale spadają gwałtownie. Tak, jakby już nie było ratunku, nie było szans. Ludzie dookoła chcą mnie wesprzeć, a prawda jest taka, że to ja najczęściej mówię "wszystko będzie w porządku".
Jestem oskarżana o zbyt lekkie podchodzenie do aliena, do lekceważenia go... tak. Lekceważę dziada, bo mnie napadł nieproszony. Nie jestem w stanie w tym momencie zrobić nic więcej, niż robię. Więc wrzucam na luz. Śmieję się. Żartuję. Sprawdzam granice własnej autoironii.
Będzie co ma być, życie nie zatrzymało się tylko dlatego, że mam raka.
Trzeba nadążać.

I wiem, że nie mogę się poddać. Ja nawet nie mogę się spokojnie podołować i posmucić jak rozpieszczona nastolatka, chociaż czasami bardzo mam ochotę.
Gdy ja się poddam to poddadzą się moi najbliżsi.
A walczę tylko po to, by przy nich być.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

SMS na numer 75 165 o treści: POMOC 6742
czyni mój świat lepszym :)