Jednorożce istnieją, o!

Hopsam sobie radośnie po tej jaśniejszej stronie życia.
Jakiś ciepły wiatr zapowiedział wiosnę.  Nawet bociana już widziałam!
Dobrze mi i niedobrze za razem.
Dziwnie zachłanna i łapczywa się zrobiłam. Chcę. Wszystkiego. Teraz. Tu.
Frustracja łamie moje ego. Rzeczywistość miażdży wyimaginowane scenariusze.
Otulam się szczelniej wizjami z wybujałej wyobraźni.
Was też tak boli powrót do rzeczywistości?

Ale hasam dalej po zielonej łące. Patrzę, jak jednorożec skubie jadeitową trawę.
W tle szumi las i szemrze cicho rzeka.
O jak mi dobrze, dobrze jak mi tu!

Ale wiosna już blisko.
Nie mogę się doczekać.

I tak, w końcu pójdę na ten cholerny basen.
Tylko jeszcze chwilę pogapię się na jednorożca.