Umieralnia

Jak tu smętnie, jak tu smutno!
Ostatnio leżałam na nowym oddziale, tam to była wieczna impreza. Zachowywaliśmy się jak w sanatorium, a nie w szpitalu.
A tu trwa licytacja, kto ma gorzej. Pani z sali próbowała mnie nawet nauczać!
Kupiłam sobie cukierki, wcinam na śniadanie (bo oficjalne śniadanie to bułka z pasztetem, moja wątróbka to wybredna suka, nie ruszam).
Pani - Nie jedz na czczo, bo sobie żołądek zepsujesz jak ja! Wrzody od tego mam.
Ja - Ile pani ma lat?
P - 67.
J - To ja jeszcze czterdzieści lat powcinam słodycze. A jak będę mieć sześćdziesiąt siedem na karku to będę tak dumna, że pokonałam raczysko, że nawet wrzody żołądka mi nie popsują humoru!

Wiem, byłam niemiła, przepraszam. Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina, że wkurwiają mnie natchnione marudy.
Nie wiem czemu nie potrafią docenić tego, że dane im było móc się zestarzeć.
Mieć dzieci, a nawet wnuki.
A narzekają.
Że leczą się piętnaście lat (Ukraść rakowi aż piętnaście lat! Toż to niemal cud!).
Że są za młode. Że nie chcą umierać.
Ludzie, od raka się rzadko umiera. Z rakiem trzeba żyć.
I tylko uprzykrzać mu żywot ciągłym leczeniem :-P
Najbardziej zabójcza jest, no cóż, chemia.
Ale wytłumacz to komukolwiek, ech...

Z przykrością stwierdzam, że jestem przerzutową rekordzistką na oddziale. Nikt nie ma tego tyle co ja.
A tylko ja się uśmiecham.
Wcinam cukierki i frytki.
Czytam Marka Twaina.
Latam po oddziale odwiedzając znajomych.
I uciekam do Żabki co dwie godziny. Bo dostałam nową kartę lojalnościową i trzeba korzystać.
A mają promocję na lody. Mniam.

A w ogóle to w ciągu niecałego tygodnia schudłam 4kg. I, paskudy, zamiast cieszyć się moim szczęściem to mnie opierdzielają.
Mam nie chudnąć.
Krwa. Kiedy ja chcę :-P

I, nie wiem czemu, wszyscy w tym szpitalu wstają po szóstej.
Ja śpię do dziewiątej...
Bo co innego tu robić?
Poza czytaniem Twaina i jedzeniem, oczywiście ;-)

A w ogóle to mam stresa przed rezonansem. Nie dość, że to moje najnieulubieńsze badanie obrazowe, to jeszcze jego wynik powie, co z alienami na watrobie.
Czy nowa chemia daje radę.
I czy mój ostatni nawrót sił witalnych to czasem nie jest tylko efekt placebo.

Chcę do nowego domku.
Do Kawalera. Do kociaków.
I do mojej nowej lodówki.
Z opiekanymi śledziami i makrelą w pomidorach <3