Okres rocznicowy.

To dokładnie rok, odkąd zaczęła się moja raczna przygoda.
Dokładnie rok temu ostatni raz byłam w pracy. Dwa razy straciłam przytomność, aż w końcu koleżanka zastąpiła mnie na stanowisku.
W chorowaniu nie jest najgorsze chorowanie, to da się znieść. Gorsze są chwile, które się traci.
Urodziny mamy, 23 maja, spędziłyśmy na izbie przyjęć w zorskim szpitalu. Nie przyjęli mnie. W dzień matki wylądowałam na pogotowiu i zaraz potem w szpitalu. Dzień dziecka w szpitalu. W dzień ojca przyszły wyniki biopsji. Moje urodziny, 29 czerwca, wyglądały jak stypa. Ominęły mnie chrzciny młodszego bratanka. W urodziny taty, 24 lipca, mialam PET/CTa robionego. W urodziny brata, 20 listopada, byłam na chemii. Na roczek starszego bratanka nie mogłam jechać, bo po chemii zjechaly mi krwinki białe. Boże Narodzenie spędziłam na chemicznym kacu, bo 23 grudnia wyszlam ze szpitala. Trzydziestkę mojego ONLY ONE spędziłam w pokoju podań, wróciłam przed północą. Sylwester był na chemicznym kacu. Walentynki też. Wszystkie rocznice moje i Kawalera spędzam w szpitalu.
Rak nie boli.
Bolą chwilę, które nam niszczy.

Ale spokojnie. Nie mam doła, chociaż można to tak zrozumieć.
Jest pięknie, za trzy tygodnie będzie nowy domek.
Powoli myślę, jak się spakować. Troszkę nam się rozrósł stan majątkowy przez ten rok.
Kawaler miał 3 worki swoich rzeczy. Ja meble, kilka worków ubrań i 5 kartonow pierdół. A teraz pewnie braknie jednej ciężarówki.
Bo mamy nawet własne trzy kosze na śmieci! :-D
I dwie kuwety. I koty, też dwa.
Aż jestem ciekawa, jak im się spodoba nowy domek :-)
I ciekawam,  jak się odnajdę na innym osiedlu. Całe życie mieszkałam na Sikorskiego. Teraz będzie coś nowego ;-)