Szyść tysiąców myślów na minutę i czydzieści cztyry sekundy.

Gdyby tylko istniał jakiś rejestrator myśli! Wierzcie mi, że mielibyście co czytać codziennie, dużo. Ale nie istnieje takie cosik, a mi się nie chce siedzieć przed komputerem. No dobra. Nie mam jeszcze za bardzo sił, aby przy nim siedzieć. Słabiutka jestem jak witki brzozy, tylko sobie tańczę na wietrze i cichutko szumię od nosem. I słucham. Tego.


Zatracam się w muzyce. Odprężam się. W końcu mogę się lenić, nawet myślami. Chociaż przez jeden dzień.

Ostatnio w rakosferze blogowej zawrzało. Nie będę powielać tego, co już napisały dziewczyny, tylko podpiszę się łapkami i nóżkami od postem Anuka.
Wszystko, co napisała, to jakby moje myśli spisane jej palcami (moje mają urlop, haha!).

Zastanawia mnie fenomen strachu społecznego odnośnie nowotworów.
Niemal każda rozmowa kończy się w jeden sposób. Stworzyłam nawet algorytm, ha!
Na początku pada osławione pytanie: "Jak się czujesz?". A później już z górki.

Humor dopisuje. Słonko.
Łóżko. Jeszcze jeden dzień. I już będzie normalnie. Dobrze :)