Chujowo, ale stabilnie - czyli wyniki rezonansu (dalej mam aliena, a nawet ich stadko)

Na Raciborskiej w Katowicach dzisiaj pogrom. Mnóstwo, masa, ogrom, wielce wiele ludziów wszelakiej maści, wieku, koloru i usposobienia.

Odebrałam wyniki przebrzydłego rezonansu. 

"Wnioski: stan stabilny."

Nic mi nie przybyło, ale niestety nic też nie ubyło. Ani tyci tyci w te czy wewte.

Dobrze? Źle?

A chuj go wie.

Emocjonalnie? "Stan stabilny".

Jestem stabilna, buehehe. Mogą to powiedzieć mojemu Jeszcze Kawalerowi, pewnie miałby coś do powiedzenia odnośnie mojej stabilności emocjonalnej, hue hue hue.

Lekarz po raz kolejny zgarnął mnie z korytarza ze słowami "mogę panią na chwilkę prosić?".

Oczywiście obudziło to na korytarzu masę pytań. Głównie cztery.

Znajomości?

Rodzina?

Ciekawe, ile dała?

Ciekawe, ile dała... razy?

Nic z powyższych, po prostu jestem miłą stałą bywalczynią ;p

Doktor mnie przepraszał, że nie może mi dać chemii, bo nie ma gdzie mnie położyć. Gdyż, jak wspominałam na wstępie, pogrom. A ja, że nie ma za co przepraszać, i tak jestem przeziębiona (dość solidnie przeziębiona).

Zaproponował wizytę w przyszły tydzień. A ja na to, że e-e, że mam inne plany. Bo mam.

Jakie?

Hmmm... Może pochwalę się, jak dojdą bilety? ;)

W sekretariacie panie rozkładają łapki. Ludzi, dużo, zawsze, ciągle, bez przerwy.

Wcisnęłam się na 25 czerwca.

Będę sobie tydzień leżakować, gdyż na tomografię zapisano mnie na, uwaga uwaga, 24 sierpnia. A w szpitalu zrobią od ręki.

No i składa się tak, że urodziny spędzę w szpitalu.

Zonk.

Impreza przesunięta na lipiec. No trudno ;)

Dodatkowo miałam dzisiaj dość głębokie przemyślenia na temat kultury osobistej współczesnej młodzieży.

Olać mnie, baba ze mnie jak dąb, postoję.

Ale wpychanie się do autobusu przed Mamuśkowatą?

(która, swoją drogą, w maju skończyła sześćdziesiątkę - możecie jeszcze składać Jej spóźnione życzenia, hehe ;))

Szczyt bezczelności. W całym autobusie stoją starsi ludzie, a uczniowie liceum sobie siedzą jak księżniczki i książęta. 

Stoi sobie też łysogłówka z alienem w trzewiach.

Bo są zmęczeni.

Dla mnie spacer do domu w taką pogodę był czystą przyjemnością.

Cholera. I to uczniowie MOJEGO liceum!!! Miarka, słynna ostoja nauki i kultury, ma w swej matni takie cosie, które nawet nie są w stanie przejść kilkuset metrów do domów.

Ja chodziłam ponad trzy kilometry. Jedynie w ostatnią zimę woziłam dupsko autobusem ;)

Stwierdzam, z bólem, że rośnie nam nowe pokolenie szczurów wyścigowych.

A ja wierzyłam w nowe pokolenie. Wierzyłam. I wierzyłam w darmową komunikację miejską. A teraz stwierdzam, że może mieć ona opłakane skutki dla młodzieży.

Czuję się stara.

Gadam o kulturze dzieciaków.

A przecież sama jeszcze niedawno byłam dzieckiem...

Co do naszyjnika z poprzedniego postu - zaczynałam już z pińcet razów. Ni uja, nie umiem go ugryźć. Zonk.

Ale się nie poddaję.

Ja mam się poddać?!

NiGDY!!!