Idzie wiosna! A ja wyciągam czapki.

Nastąpiła jedna z najbardziej rakowych sytuacji.
Siedzim sobie z Jeszcze Kawalerem, patrzy na mnie tym swoim cieplutkim, miękkim spojrzeniem. We włosy wplótł mi się kawałek farby, która wybitnie nie chciała przyklejać się do sufitu w przedpokoju. Wyciąga go delikatnie i... zamiera. Razem z farbą odeszła kępka włosów. Sprawdzam stan włosisków standardowym gestem - kciuk plus wskazujący ciagnie za grzywę. I wypada wszystko. Bez najmniejszego oporu.
W minutę zlew był pełen moich kłaczków. Władowałam się do wanny, mój Luby opitolił mnie na 2mm.
Nie wystarczyło. Wczoraj, między klejeniem a ciachaniem tapety, zamiatałam z podłóg malutkie sierściuchy. I swędziało i gryzło i drapało. Aż nie wytrzymałam i wlazłam do wanny. Maszynka w ruch i tak oto jestem.
Łysiutka, golutka, bladolica gładkogłówka :)

Ulżyło mi. W końcu nastąpiło to, czego podświadomie się bałam. No bo nie ma co ukrywać, że jestem czuprynolubna bardzo, a świadomość nieposiadania niczego do czesania nieco mnie przerastała.
Ale nie taki diabeł straszny. Tylko zimno troszkę. Troszkę bardzo ;)

Życie z alieniem to strasznie stresujące doświadczenie. Myślę nad jakimiś środkami uspokajającymi, bo ustawicznie od kilku dni nie potrafię spać.
Boję się. Świadomość przemijania mnie dobija.
Nie ma już Hani, nie ma Madzi, nie ma Chustki (którą czytywałam jeszcze w czasach, gdy sama byłam od raczyska wolna).
I się boję. Że odejdą wszyscy. NibyMąż, Mamuśkowata, Tatuśkowaty, dziewczyny z grupy wsparcia.
W ramach walki z odchodzeniem robię się diabli zazdrosna.
Jeszcze Kawaler nie ma prawa mieć koleżanek. Toleruję jego byłe (jedna nas zeswatała, inna dała rewelacyjny rabat na tapety - jak ich nie lubić?), ale koleżanek, tym bardziej nowych, nie ma prawa mieć. Bo się miotam w swojej absurdalnej zazdrości.
Gdy byłam w pełni mną, pewną siebie, zadbaną, silną, samowystarczalną, nie miałam nic przeciwko jego znajomościom. Ale teraz, gdy wyglądam jak jakiś pieprzony obcy i nabieram kompleksów na punkcie kształtu mojej głowy (jajo idealne!) - nie. Moja łysinka domaga się wyłączności, moje uszy wszystkich jego słów, a moje usta stałej, niepodzielnej dostępności jego uszu.
Robi się paranoicznie, bo jestem zazdrosna nawet o koleżanki Mamuśkowatej. Bo jakże ona śmie mieć kogoś na boku, z kim gada i pija kawkę? A jak już ma zajęty telefon to... domyślcie się sami.
Wiem, absurd.
Ale dzika pasja mnie rozdziera.
Czas zainwestować w coś uspokajającego.

A teraz robię nagły znik, bo ściany w przedpokoju same się nie wytapecą. A już połowa za mną. Muszę zdążyć przed czwartkową chemią!
Chemia.
Kolejny czynnik stachogenny.
Chciałabym troszkę spokoju...