Tęsknota za wiatrem

Są różne dni. Jednego słonko pięknie świeci, drugiego skurwiałe słońce wali po oczach.
A dzisiaj jest dzień, gdy stwierdzam, że wolę jak mnie coś boli. Myślę tylko o tym, aby przestało, a myśli nie wędrują wokół pojęć abstrakcyjnych.
Nie myślę wtedy o wyroku, jaki nade mną wisi. Nie gdybam, nie rozdrapuję, zwyczajnie cieszę się chwilami.

Ale dzisiaj nic nie boli. Więc zaczyna boleć na prawdę. Tylko coś innego, niż ciało.
Czuję się pusta. Jakby ktoś mnie wydrążył. I wsadził tam tego pierdolonego aliena, żebym w końcu coś zaczęła znaczyć. Wszyscy wokół tylko pierdolą w kółko o tym jebanym dziadzie. 
Ja, jako osoba, a nie tylko nosicielka, przestałam istnieć. 
Nawet patrząc w lustro nie widzę tam siebie.

Siedzę w czterech ścianach, zamknięta jak w więzieniu. I wszystko przybiera kolosalne rozmiary. Każdy dzień wygląda tak samo. Jakby był za szkłem.
Nie ma dnia bez myślenia, kiedy chemia. Kalendarz dyktuje mi plany.

Brakło mi sił. Tęsknię za zwykłym życiem. Życiem bez aliena.
Bez myślenia, czy zdążę. Czy dam radę.
Bo obojętnie jak się staram to takie myśli powracają. Już rzadko, ale jednak.
I nie chodzi o to, że choroba, że ciężka, że może się nie udać. 
Chodzi o mnie. Chciałabym znowu być sobą.
Wędrować, gonić, śmiać się i zdobywać.
A jestem tylko żywicielką. Nosicielką czegoś, co zabiera życiu sens.
I sama sobie to wyhodowałam.
Moje własne zmutowane komórki próbują mnie zabić. I niszczą to, co w życiu najpiękniejsze.
Wolność.