Chcę już końca.

Poddać się.
Nie jeździć już do jebanych Katowic, gdzie się czeka na lekarza kilka godzin, w trzydziestu kilku stopniach, w tłumie zirytowanych pacjentów, siedząc na najniewygodniejszych krzesłach na świecie.
Nie dzielić dni na te dobre, przed chemią, i te złe, po chemii.
Nie odchorowywać każdego dnia spędzonego w szpitalu.
Porzucić widok sypialnianego sufitu.
Nie łykać garściami leków przeciwbólowych, które i tak nie działają.
Nie przesypiać całych dni.
Odzyskać siebie.

Tak kusi wizja życia bez walki.
Nawet, jeżeli miałoby być króciutkie.
Kusi świat zewnętrzny.

Nie chce mi się już żyć.
Nie chce mi się wegetować.
Nie chce mi się odmawiać sobie wszystkiego. Ze względu na chorobę. Ze względu na pieniądze, których nigdy nie ma.
Nie chce już czuć się winna temu, że zachorowałam.

Jak ja chciałabym móc normalnie żyć.
Pozostają mi tylko sny.
Tam tańczę, śmieję się i bawię.
Tylko tam.

Dobranoc.