poniedziałek, 29 października 2018

Halloween!

Chyba rozumiem ideę Halloween. Dopiero teraz, gdy Tata zmarł 7 tygodni temu, ogarnęłam, o co w tym chodzi.
Nie o zabawę. Nie o przebrania.
O odwrócenie uwagi.
Gdy każde wspomnienie boli, gdy czasami tracisz rozum z tęsknoty, może warto ten jeden raz, zamiast płakać na samą myśl o Wszystkich Świętych, po prostu zapomnieć i się śmiać? Może warto, na dzień przed rozdrapywaniem ledwo zagojonych ran, zwyczajnie oderwać się od rzeczywistości, żeby dzień później mieć więcej siły i rozwagi?
Kupiliśmy cztery kilogramy cukierków. Jutro wyszydelkuję kilka ozdób na drzwi, a nawet wywieszę kartkę "Mamy cukierki!". Ubiorę swój gorset, założę koronkową kieckę w pajęczyny i będę częstować dzieciaki smakołykami z wazy pomalowanej w nietoperze.

Jako naród jesteśmy strasznie patetyczni. Zamknięci. I chyba uwielbiamy płakać.
A ja chcę się śmiać. I cieszyć. I już nie pamiętać o smutku.

środa, 24 października 2018

Dylematy zaraczonej

Gdy mnie boli to, za wszelką cenę, próbuję ubić bóla. Tabletki, kropelki i inne wynalazki. Gdy nie działają to się wkurzam.
Ale prawdziwy dylemat jest, gdy przeciwbólki działają, ale mają paskudne skutki uboczne.
Drugi dzień chodzę po ścianach, słabo mi i w głowie się kręci. Póki w kościach nie łamie to mówię sobie, że zniosę ból, byle tylko przestać odbijać się od ścian.

Jednak, gdy tylko zaczyna znowu kłuć i piec to bez namysłu sięgam po saszetkę.

Lepiej być sobą, ale z bólem, czy lepiej być naćpanym, ale bez bólu?
Takie mam dylematy.
Tęsknię do trzeźwości.

sobota, 13 października 2018

Witamy nową, bolącą część ciała

Lubię poznawać nowe rzeczy. Uczyć się ich. Doznawać.
Jednak z tego lubienia wyłączony jest ból.

Umiem sobie już radzić z wątrobą, żołądkiem, zrostami po jajniku, miednicą, kręgosłupem, ramionami. No to od kilku tygodni miałam wstęp do "lewy bok w bliżej nieokreślonym miejscu". Pobolało i przestało. Wczoraj znowu pobolało, ale zamiast przestać, to w środku nocy eksplodowało i nie chce odpuścić.
Już nie wiem, co z tym zrobić, bo nie działa żadna strategia.

Od jakiegoś czasu mam na tyle małą dupkę, że mogę urządzać sobie kąpiele w brodziku. Nawet wątroba, która jest najtrudniejsza w opanowaniu, westchnęłaby z rozkoszą i odpuściła chociaż na godzinkę. A lewy bok co robi? Wzrusza tylko zakończeniami nerwowymi i rzecze: "W dupie to mam, napierdalać chcę to napierdalać będę!".

Ciężki żywot nosicielki raka... Przytulcie :(

wtorek, 9 października 2018

Karaluchy pod poduchy!

Gdy człowiek mieszka z rodzicami to mu się wydaje, że wszystko jest takie oczywiste. Łóżko, na przykład.

Jakiś czas temu z Czabajkiem postanowiliśmy przestać się kłócić o kołdrę. I kupiliśmy dwie osobne.
Polecam każdemu takie rozwiązanie: wierzcie mi, że noce bez awantur o to, kto tym razem zacharypcił nakrycie, jest warte tłumaczenia się przed ludźmi z tego, że tak, mamy dwie kołdry ;)
I tu historia mogła by się skończyć, ale nie ;p
Po pół roku męki z pościelą, która była w domu "na stanie" (większość jeszcze zabrana z domu rodziców :D) w końcu kupiliśmy sobie dwa TAKIE SAME i pasujące do siebie komplety poszew i poszewek. Czyli jedno ubranko dla łóżka było.
Może prześcieradło w kolorze mydlano-kawowym średnio pasowało do różowo-niebieskich poszewek, a każdy jasiek miał inny kolor, ale dało się żyć. Tylko zmiana pościeli wymagała nieco zachodu - rano zdjąć, wyprać, wysuszyć, wieczorem ubrać. Nie zawsze człowiek się z tym wyrobił i nie raz (i nie dwa... trzy też nie) spaliśmy pod gołymi kołderkami i na gołych podusiach. Już nie wspomnę o tym, jak ten komplet wygląda po pół roku ciągłej wachty ;)

Az nadszedł ten dzień. Dzisiaj!
Kupiliśmy komplet pościeli. Komplet. Idealnie do siebie pasujący.
Bordowo-szare poszwy, czerwono-szare poszewki na jaśki i, na okrasę, piękne, grafitowe prześcieradło.
I aż zachciało mi się płakać z radości, że w końcu, po czterech latach razem, po prawie roku spania pod dwoma kołderkami, mamy komplet. Idealny komplet. Wszystko w końcu do siebie pasuje.
Rzecz tak oczywista, a tak druzgocąco ciężka do wykonania.

No ale znowu mamy tylko jeden zestaw. Przy zdejmowaniu brudnej pościeli w poszwie padł zamek. Kierwa.
Ale teraz nie odpuszczę! Za miesiąc (lub dwa, zależy, kiedy w Lidlu tańszą pościel rzucą ;)) kupuję kolejny zestaw.
Koniec z praniem na akord i basta.

A teraz idę spać. W mojej nowej, slicznej i gustownej pościeli :)
Dobranoc! Doceńcie swoje łóżeczka :)

środa, 3 października 2018

Uuuch... Migawki z września.

Ostatnio brakuje mi samozaparcia do prowadzenia bloga. Wiecie, cały świat runął mi na łeb, a ja tylko niemrawo próbuję się wygrzebać spod gruzów.

W piątek byłam w Katowicach, chemii nie dostałam. Było to do przewidzenia, bo w oskrzelach siedziały mi małe świerszczyki i wygrywały serenady. Oddelegowali mnie na jutro.
Co (mało) zabawne, antybiotyk gówno dał i dalej cherlam jak stary gruźlik. A chemią już muszą mnie pizdnąć, bo przerwa od poprzedniej się niebezpiecznie rozciąga. Zobaczymy.

Czas na migawki z września  Mało ich, bo... Wiecie zresztą. Ale te troszkę Wam pokażę :)

Pogodziłam się z koralikami  Na chwilę ;) 

Wydziergałam sobie koronkową czapeczkę :) Nie, jeszcze nie wyłysiałam ;p

W drodze do Żywca. Uwielbiam widoki za oknem podczas podróży. W ogóle uwielbiam podróże naszą Anabellką :) 

Rozpiździaj w dużym pokoju, czyli... Stawiamy większe akwarium ;D
Muszę Wam powiedzieć, że Czabajek jest mistrzem odciągania uwagi. W dzień śmierci Taty przywiózł mi to bydle do domu. Wyhaczył je za 250zł, z szafką i pokrywą. 
Dla niewtajemniczonych - takie zestawy używane kosztują zwykle około tysiąca, nowe około czterech tysięcy. 
Myślałam, że takie okazje to tylko w Wojnach Garażowych ;) 
Baniaczek ma półtora metra długości i 450l pojemności. To daje bardzo dużo radosnych uśmiechów Lucynki ;) 
I zamiast siedzieć i płakać, płukałam piasek, myłam kamienie, łapałam rybki. 
Dobrze mieć takiego męża :) 

...który zawiesza się, gapiąc na puste jeszcze akwarium ;p

Na koniec - modelka! Ciemka w pełnej krasie :) 

No i to by było na tyle. Reszty września nie chcę pamiętać.